Weeshuis & familie

Weer een nieuw verslag vanuit Zuid-Afrika!

Woensdagmiddag zijn Kiefer en Morgan nog de Xbox bij Kiefer thuis gaan ophalen en die hebben de rest van de dag Fifa gespeeld. Tot de wedstrijd van Nederland dan, maar daar zullen we het maar niet over hebben …

Donderdagochtend gingen we natuurlijk weer naar het weeshuis. Ik werd ’s ochtends meteen achter gelaten met vijf baby’s. Ik noem ze allemaal baby’s, maar eigenlijk bestaat mijn groep uit twee groepen. Er zijn drie baby’s van minder dan vier maanden oud, dus die zijn echt heel klein. Die liggen de hele dag in hun wiegje en worden er alleen uitgehaald voor de fles of om te verschonen. De andere groep bestaat uit tien wat grotere baby’s, die kunnen kruipen en sommigen al lopen. Ik werd dus achtergelaten met vijf kruipende, lopende, aandachtvragende baby’s. De rest van de staf was nergens te bekennen. Maar goed, zo erg vond ik het ook weer niet. De kindjes zijn namelijk echt om op te vreten.

’s Ochtends en ’s middags ben ik eigenlijk altijd een half uur eerder klaar dan Morg. Dan help ik bij zijn groep bij het eten en naar bed brengen. Morgans groep bestaat uit elf kindjes, die twee tot eind drie zijn. Er zijn kindjes die nog een luier dragen en anderen kunnen zelf al naar de wc. Sommigen slapen in een bedje met een hek er omheen (kan even niet op de naam komen) en anderen slapen al in een normaal bed. Ook deze kindjes zijn allemaal om op te vreten.

Donderdag was het echt heerlijk weer. ’s Middags ben ik met een meisje uit mijn groep naar buiten gegaan. Echt een schatje, maar ze zijn er net achter gekomen dat ze autistisch is. Ze is eigenlijk te oud voor de baby groep, maar ze kan niet naar de oudere groep, omdat ze niet kan meekomen op dat niveau. Ze zijn op zoek naar een pleeggezin dat de juiste zorg voor haar kan bieden. Ik hoop echt dat ze snel een gezin kunnen vinden, want ze verdient de individuele aandacht, die ze nodig heeft.

Daarnaast heb ik ook een meisje met een chronische huidaandoening. Ze heeft nu een soort huiduitslag op haar gezicht, maar het trekt langzaam over haar hele lichaampje. Het is niet besmettelijk of gevaarlijk, maar wel erg vervelend en het zal waarschijnlijk toch voor problemen zorgen later (pesten, onzekerheid etc.), dus het is best zielig …

Het weeshuis is afhankelijk van donaties. Vorige week waren er pampers gedoneerd. Vandaag waren die helaas op, dus moesten we het met doeken doen. Ik moet zeggen dat ik dat voornamelijk aan de staf overliet haha.

Aan het eind van de dag ging ik dus weer naar Morgans groep helpen (lees: spelen). We moeten onze aandacht over alle kindjes verdelen, maar soms is dat wel lastig. Je kan moeilijk elf kinderen tegelijk op schoot nemen. Ook merken we dat sommige kindjes je meteen voor zichzelf willen. Als je na hun naar een ander kindje gaat, willen ze dat andere kindje meteen slaan uit jaloezie. Vervolgens moet je ze dan ‘als straf’ negeren, maar dat is ook best lastig. Die kindje willen gewoon allemaal aandacht zoals wij die vroeger (en nog steeds) van onze ouders kregen en in een weeshuis is dat niet. Morgan zegt dan altijd dat ik er maar aan moet denken dat ze het in het weeshuis tien keer beter hebben dan bij hun eigen ouders, waar we verwaarloosd, misbruikt of mishandeld zouden worden.

’s Avonds hebben we samen met de vrijwilligers gekookt voor Colleen. Zij was de volgende dag jarig, maar onze hostfamilie (mam: ze zijn Engels/blank) ging vanaf vrijdag een weekendje weg, dus deden we het alvast vandaag. Ze vond het helemaal geweldig. Vervolgens hebben we nog wijntjes en andere drankjes gedronken. Daarna zijn we nog even naar Long Street gegaan. Vanaf de weg hadden we uitzicht over een groot gedeelte van Kaapstad dat helemaal verlicht was. Erg mooi.

Vrijdag was alweer de laatste werkdag van de week. We werken dus twee dagen, dag vrij, twee dagen werk, weekend. Niets te klagen dus. Erg goed vol te houden lijkt me!

Elke dag is er dezelfde routine in het weeshuis. De kinderen zijn er ook gewend aan. Vandaag moest ik een baby’tje van één maand verzorgen. Ze laten je zo achter met zo’n kleintje en je moet het zelf maar uitzoeken. Je krijgt hier redelijk snel verantwoordelijkheid. Toen ik hem de fles gaf, zat hij me met grote ogen aan te kijken. Dan smelt je gewoon. Verdrietig dat zo’n klein baby’tje geen moeder heeft (volgens mij val ik een beetje in herhaling hiermee …) die hem knuffelt, vasthoudt etc. De jongste baby’s worden wel vaak geadopteerd. Dus hopelijk deze kleine ook. Hoe ouder de kinderen, hoe kleiner de kans wordt dat we geadopteerd worden. Ik adopteer ze wel allemaal over vier weken!

Een van de vrijwilligers in het weeshuis (een Deens meisje uit Aarhus toevallig) was vandaag voor het laatst en had chocoladetaart meegenomen. En de baby’s kregen ook een stukje … Nou, dat was dus echt chaos. Alles onder de chocola. De vloer was een chocolade modderbad. Alle speelgoed onder de chocola. En ja, de kindjes waren ook veranderd in chocolademonsters. Wat een gedoe … Maar ook wel weer grappig haha.

Voor ons is het hier super lekker weer. Wij gaan het liefst zoveel mogelijk het zonnetje in. Maar voor bijna alle Zuid-Afrikanen vinden het super koud. Het is hier nou eenmaal winter. Je merkt ook dat een aantal kindjes een beetje ziek beginnen te worden. Ze zijn sowieso bijna allemaal verkouden. Allemaal snotneusjes. Maar ook kindjes die dinsdag nog super ondeugend en energiek waren en nu heel stilletjes en rustig zijn de hele dag, amper eten en zonder problemen naar bed gaan.

Elke dag komen in het weeshuis een aantal mensen helpen voor een dagje. Soms heb ik echt geen idee waar ze vandaan komen en waarom ze er zijn, maar het zal wel. Ook zijn er elke dag een aantal scholieren, die een bepaald aantal uur in het weeshuis moeten maken. Soms zijn er opeens zoveel mensen op mijn afdeling (volgens mij zijn sommigen oud vrijwilligers of hostparents die kinderen soms een weekendje meenemen) dat het voor mij een goed excuus is om even in het zonnetje met de wat oudere kinderen buiten te spelen. Ik ben namelijk vooral binnen bezig, dus ga graag soms even naar buiten.

’s Avonds waren we dus ‘alleen’ thuis. Samen met de andere vrijwilligers hebben we pizza’s besteld en hebben we er een filmavondje van gemaakt.

’s Nachts werden we wakker van allemaal lawaai van schreeuwende mensen, auto’s en piepende banden etc. Was er buiten blijkbaar zo’n (illegale) straatrace georganiseerd. Je maakt hier nog eens wat mee. We zijn overigens niet naar buiten gegaan.

De volgende ochtend werden we door oom Eddie (oom van mijn moeder) opgehaald en zijn we naar Somerset West gegaan, waar hij woont met zijn vrouw Sue. Ze hebben een heel mooi, luxe huis met een super uitzicht. Dat was weer eventjes wat anders dan waar we de afgelopen tijd zitten. We hebben daar eerst een rondje met hun honden gelopen om wat van de omgeving te zien. Vervolgens kwam er nog meer familie (Oom Guus, tante Gerda, nicht Ilse en tante Tinie) en hebben we lekker taartjes gegeten. Het was super gezellig. Ze hebben veel bijgekletst. Ze kunnen bijna allemaal Engels of Afrikaans, maar toch spraken we voornamelijk Engels met elkaar (ik spreek ondertussen vloeiend Engels, waar ik zelf soms nog van opkijk, en ook Morgan gaat het Engels steeds beter af).

Ze hadden ook een hamster, maar een super kleine. Ik denk nog niet eens een kwart van Hammie haha. Op een gegeven moment vonden ze een opgedroogde spin van meer dan tien centimeter. Het leek wel een vogelspin (maar was een rainspider of zo) en die beesten lopen hier dus gewoon rond in de huizen … Maar ze zeiden dat het ‘friendly spiders’ waren. Yeah right, zolang ze maar niet bij mij in de buurt komen.

Vervolgens zijn we met Eddie en Sue naar een farm gegaan, waar een restaurantje was. Daar hebben we een heerlijke pizza gegeten. Hun zoon Richard, vrouw Candice en hun dochtertje kwamen ook. Was erg gezellig! Daarna zijn we nog even naar Richards huis gegaan (ook weer zo’n mooi, groot huis …). Als hobby repareert hij oude hifi. Dus hij had allemaal oude boxen, cd’s en lp’s staan. Morgan was helemaal onder de indruk, dus die hebben een hele tijd allemaal soorten muziek geluisterd.

Daarna hebben Eddie en Sue ons weer naar huis gebracht. We hebben heel wat nummers uitgewisseld, want ze willen ons graag nog een keer zien. Dat is wel erg leuk! Eenmaal thuis waren we helemaal moe. Ik heb eten gekookt en daarna hebben we weer bankgehangen. Morgan wilde graag de stad in, maar ik durfde hier niet met z’n tweetjes naar buiten in het donker … Haha. Dus zijn we maar weer filmpjes gaan kijken.

Vanochtend regende het, maar we wilden toch wat doen. We hebben toen een mini bus naar Kaapstad genomen. Nou, die mini bus was al een heel avontuur. De mini bus is eigenlijk het meest gebruikte openbaar vervoer in Kaapstad. Er rijden hier duizenden van zulke busjes. Het zijn hele kleine busjes (vaak ook oud en krakkemikkig) en er worden zoveel mogelijk mensen in gepropt. Je kan in- en uitstappen waar je wil. En het kost echt niets. Voor een half uur rijden, betaal je omgerekend misschien 80ct. In die busjes draaien ze keiharde Afrikaanse muziek. Echt super grappig. En scheuren dat ze doen. Met verkeersregels houden ze niet echt rekening. In Kaapstad hebben we zo’n zelfde busje naar Camp’s Bay genomen. Naar het strand.

Toen we daar waren, begon de zon alweer te schijnen. We hebben lekker rond gelopen op het strand en gelegen (ik was zelfs even in slaap gevallen). Dus een lekkere relaxmiddag. ’s Middags zijn we gaan eten bij Ocean Basket. Onze hostparents hadden gezegd dat als je van seafood houdt, dat je daar echt een keer moet eten. Nou, dat liet Morgan zich niet twee keer zeggen. Voor een paar euro had hij een pannetje vol met vis, garnalen, inktvis etc. Ik ging voor de klassieke fish&chips. Het was super lekker.

Daarna hebben we weer zo’n busje terug naar Kaapstad genomen. Het is best een aparte manier van betalen in zo’n busje. Per rij legt iedereen zijn geld bij elkaar en dat wordt dan naar voren doorgegeven. Op die manier werkte het ook prima. Morgan en ik vonden het een beetje scheef dat dat wel allemaal goed gaat (immers genoeg mogelijkheden om geld weg te pakken) terwijl ze zeggen dat je op straat elk moment beroofd kan worden. Bij het laatste busje zat ik vooraan en moest ik opeens het geld verzamelen van iedereen en als mensen teveel gaven wisselgeld geven. Op dat moment had ik geen idee wat ik aan het doen was, maar blijkbaar ging het goed. Vervolgens was het nog even spannend of de chauffeur ons wel zou afzetten waar we wilden, maar dat ging gelukkig allemaal goed.

Toen we terugkwamen, was onze hostfamily ook weer thuis, dus hebben we weer allemaal bijgekletst. Zij hadden allemaal leftovers van het weekend, dus daar hebben wij lekker van gegeten. Nu zijn we de finale van het WK aan het kijken. Morgen weer een nieuwe werkdag! Liefs