Week twee in Zuid-Afrika
Blijf op de hoogte en volg Morgan & Ingrid
19 Juli 2014 | Zuid-Afrika, Vermont
Maandagochtend had ik in plaats van vijf baby's tien baby's in m'n eentje. Chaos. Ik heb op maandag opstartproblemen, maar de baby's blijkbaar ook. Huilen. Elkaar slaan. Gelukkig kreeg ik snel hulp van twee Braziliaanse meisjes, die deze hele week zouden komen helpen (na maandagochtend heb ik ze alleen niet meer gezien, dus blijkbaar konden ze de baby's niet handlen).
Toen ik even buiten was, vroeg Morgan of ik water wilde halen voor zijn groep. Ik, met mijn goede gedrag, deed dat natuurlijk voor hem, maar toen ik terug kwam met de kan water kwamen alle kinderen op me afstormen smeken om water. Het leek wel alsof ze een week niet gedronken hadden zo overdreven haha. Vervolgens was ik een kwartier bezig 's al die smekende kinderen water te geven. Morgan op de achtergrond lag helemaal in een deuk. Hij wist dondersgoed dat dat zou gebeuren en had gewoon zelf geen zin om dat zelf te doen. Wat een schatje is het toch ...
Aan het eind van de dag hadden de kinderen van Morgs groep in de gaten dat ik een telefoon met camera bij me had en deden ze er alles aan om die te pakken te krijgen. Uiteindelijk ben ik toen selfies met ze gaan maken. Een lol dat ze hadden. Gekke bekken trekken. Super schattig.
Dinsdag was het super warm weer en de staf toverde opeens overal van die loopscootertjes vandaan. Bijna elk kind had zo'n scootertje en als je niet uitkeek, werd je overreden door tien scootertjes. Maar dan kinderen vonden het helemaal geweldig natuurlijk. Vooral de wedstrijdjes die we met alle kinderen deden. Het was ook wel erg grappig om de chaos op het grasveld te zien.
Die middag hoorde ik een verhaal van een vrouw, die al haar vijf kinderen in een weeshuis heeft zitten, omdat ze niet voor ze kan zorgen. Haar jongste dochtertje zit in mijn groep, ze heeft een zoontje in de hoogste groep van ons weeshuis en de drie andere kinderen zitten in een ander weeshuis. Nu blijkt dat ze weer zwanger is ... En dat baby'tje zal hoogstwaarschijnlijk ook naar ons weeshuis komen. Dat begrijp je toch niet? Zulke mensen zou je echt wakker willen schudden. Ik kan daar zo boos om worden ... Maar zulke mensen snappen echt niet wat ze doen, denk ik.
's Avonds tijdens het eten vertelde Marylin (andere vrijwilliger) over andere gastgezinnen, waar ze veel minder vrijheid hebben dan in ons gezin. Als je dat hoort, hebben we wel echt geluk gehad. Wij mogen namelijk echt alles. Ze willen dat we doen alsof we gewoon thuis zijn. We hebben de sleutel en kunnen gaan en staan waar we willen. In andere gezinnen krijgen ze veel minder eten, kunnen ze tussen de middag niet naar huis omdat ze geen sleutel krijgen, zitten twee uur van Kaapstad af etc.
Woensdag zijn we eindelijk naar Robbeneiland gegaan. Daarvoor moesten we eerst een uur met de boot. Het was weer lekker weer, dus we zijn bovenop het dek gaan zitten waar we een mooi uitzicht hadden over Kaapstad en de tafelberg, die steeds kleiner werden. Vervolgens zagen we net naast Robbeneiland een walvis! Op het eiland kregen we eerst een rondleiding in een bus. Het eiland is echt een heel stuk groter dan we verwachtten met een heel dorp. We reden langs allemaal historische huizen en later ook langs de lijmbergen, waar onder andere Mandela heel veel jaar steen heeft moeten hakken onder slechte omstandigheden. Er lag een berg met allemaal gekleurde stenen. De guide vertelde dat de gevangenen als protest allemaal een steen op de berg hadden gelegd om te laten zien dat mensen in alle kleuren en maten samen een eenheid zijn. Na de bustour kregen we een rondleiding door de gevangenis, waar dus ook Mandela een groot gedeelte van z'n leven heeft gezeten. Onze gids in de gevangenis was een ex-gevangene van Robbeneiland. Dat was wel erg indrukwekkend. Hij was net als Mandela een lid van de ANC. Hij liet onder andere de cel van Mandela zien. De gids vertelde dat de tafelberg voor elke gevangene een inspiratiebron was, want dat was hetgeen wat je zag als je naar het vaste land keek vanaf Robbeneiland. Het eerste wat hij met andere gevangenen deed toen ze werden vrijgelaten was (nog steeds in een gevangeniskleding) bij de tafelberg omhoog, vervolgens gingen ze eten bij de KFC. Ra ra wat Morgan het eerste wilde doen toen we weer terug waren bij het Waterfront. Eten bij de KFC dus.
Mama was vandaag jarig en het was de bedoeling dat we zouden skypen, maar dat lukte allemaal niet. Uiteindelijk hebben we toen maar gewoon gebeld. Was er leuk om mama even te spreken! Ook papa en Janina heb ik weer even gesproken.
Donderdagochtend stormde en regende het keihard. Dat was wat minder, want dan moeten we de hele dag binnen blijven. 's Ochtends kwam er een groep Nederlanders. Het was een onderdeel van hun toer om langs het weeshuis te gaan. Ik denk dat dat is om donaties te werven voor het weeshuis. Vervolgens kwamen er steeds meer mensen en allemaal pakten ze de kinderen op. Maar als ze de kinderen dan na tien minuten weer neer wilden zetten, gaan ze huilen en blijven ze huilen tot dat je ze weer oppakt. Dat is ook de reden waarom wij (staf en vrijwilligers) de kinderen niet oppakken, alleen als het nodig is. Vervolgens bleef ik dus steeds achter met allemaal huilende kinderen. Een groot succes! (Ik neem de kindjes wel op schoot hoor, maar nooit te lang. De toeristen houden ze meteen een kwartier in de lucht. Die kindjes krijgen dan het gevoel dat dat misschien wel hun papa of mama is of ze krijgen dan in ieder geval aandacht van een soort papa of mama en als ze dan neergezet worden, vinden ze dat natuurlijk niet leuk. Ik pak ze soms ook wel op. Van mij weten ze ondertussen dat ik ze na een minuut of zo weer neerzet).
Er kwamen steeds meer mensen. Ook mensen die gingen koken voor de kinderen. Morgan en ik vroegen ons eerst af waarom, maar toen bedachten we ons opeens dat het de volgende dag Mandela Day was. De bedoeling is dat je 67 minuten een ander gaat helpen, zoals Mandela 67 jaar van zijn leven andere mensen hielp.
's Middags gevraagd en inderdaad, voor de Mandela Day gaat iedereen massaal naar een weeshuis met bakken vol speelgoed (dat hoeven wij dus niet meer te kopen hier ... Alhoewel, de helft was dezelfde dag al kapot gegooid door de kinderen haha). Vandaag waren er bijna meer visitors dan kinderen. Echt een gekkenhuis. Een vrouw van de staf zei echter dat het de volgende dag nog erger zou worden. Ze namen overigens wel werk uit handen haha, maar ja, lieten ons wel achter met huilende kinderen ... Wat wel erg leuk was dat iemand voor de kinderen als avondeten KFC had gehaald!
's Avonds haalde Nigel in plaats van wijn opeens flessen champagne tevoorschijn. Wij vroegen of hij wat te vieren had, maar hij zei dat je elke dag moet vieren. Waarom tot morgen wachten als je het ook vandaag kan doen? Dus die avond zijn een aantal flessen open gepopt haha.
Vrijdag kwamen er inderdaad nog meer mensen en nog meer speelgoed. Speelgoed was eigenlijk al niet echt nodig en nu is er echt abnormaal veel. Het weeshuis had meer gehad aan pampers of toiletartikelen, maar goed, het gaat om het gebaar natuurlijk. Voor de kinderen waren er allemaal cupcakes, maar er was ook een bedrijf dat allemaal taart en cake voor de staf en vrijwilligers mee had genomen. Dus dat was wel erg leuk (en lekker).
Morgan was vandaag een beetje ziekjes en is in de lunchbreak naar bed gegaan. 's Middags ben ik dus in mijn eentje naar werk gegaan. Het gekkenhuis was helaas nog erger geworden. Ook commerciële bedrijven met allemaal reclameborden en die dan foto's gingen maken van de kinderen met die borden op de achtergrond. Zulke bedrijven denken meer aan het imago van hun bedrijf dan de hulp die ze kunnen bieden, volgens mij. Ook kwamen ze met allemaal snoep voor de kinderen. Dat was overigens wel sneu voor de mensen die met lunch en avondeten kwamen, want door al het snoep aten de kinderen het 'normale' eten niet meer.
Ik was blij toen de werkdag over was. Ondanks dat ik veel minder deed dan normaal gesproken (werk werd dus allemaal uit handen genomen) was het toch tien keer vermoeiender voor mijn gevoel. Ben ik blij dat wij het weekend niet werken, want dan komen er waarschijnlijk nog meer mensen. Voor de kinderen is het ook doodvermoeiend lijkt mij.
Wat ik overigens wel vind ... Ik vind het heel goed dat al deze mensen komen en dat ze iets goeds willen doen. Maar als er geen Mandela Day was geweest, waren al deze mensen niet gekomen. Want op een 'normale' dag komen geen of heel soms een paar mensen. Dus als je het op die manier bekijkt, vind ik het wel jammer dat mensen niet gewoon uit zichzelf op een 'gewone' dag komen. Maar goed, het is sowieso beter dat ze iets dan niets doen!
Toen ik weer thuis was, vroeg ik aan Marylin en Hanne of er bij hun ook mensen voor Mandela Day waren gekomen, maar daar was niemand gekomen. Iedereen gaat dus naar weeshuizen, omdat ze denken dat daar de hulp het meeste nodig is (en dat klinkt op zich ook wel logisch), maar bijvoorbeeld de crèche waar zij werken heeft dat speelgoed harder nodig. Daar komen de kinderen van hele arme gezinnen, dus die crèche heeft echt amper geld om speelgoed of andere dingen te kopen, maar niemand gaat naar de crèche omdat ze denken dat daar geen hulp nodig is.
's Avonds zijn we met Kiefer, Jamie, Marylin en Hanne naar een club in Kaapstad gegaan. Was erg gezellig (2 for 1 drinks en het kost al niets ...)! Daarna hadden we nog een afterparty thuis. Uiteindelijk lagen we om iets van 5 uur in bed en een paar uurtjes later werden we alweer opgehaald door Guus en Gerda om naar Vermont te gaan. We waren redelijk fit met de 4 uurtjes slaap die we hadden gehad.
Guus en Gerda brachten ons via de toeristische route langs de kust naar Vermont. De zee was super wild met meters hoge golven. Dat was echt super mooi om te zien! In Vermont gingen we naar het vakantiehuis van Eddie en Sue, waar we een nachtje blijven slapen.
Na gezellig gekletst en gegeten te hebben, gingen Guus en Gerda weer naar huis. Met Eddie en Sue zijn we toen naar Hermanus gegaan. Hermanus staat bekend om de walvissen langs de kust. Eddie en Sue hadden de afgelopen dagen echter nog geen walvis gezien, dus we hielden daar maar geen rekening mee. Maar toen we het dorpje Hermanus inreden, zag ik langs de kust al meteen een walvis! En later zagen we in de verte nog zo'n vijf andere walvissen. Super gaaf om te zien (ondanks dat we alleen soms een vin of een stukje staart zagen, wat te snel ging om er een foto van te maken) en dan te bedenken dat het zulke gigantische beesten zijn! We zijn daar koffie gaan drinken met uitzicht over de zee. We waren telkens zo blij als een klein kindje als we weer een walvis zagen haha.
Op dit moment zijn we tv aan het kijken. Gelukkig hebben ze wifi in hun vakantiehuis. Kunnen we eindelijk weer een beetje internetten! Vanavond gaan we niet zo laat naar bed. We moeten allebei onze slaap inhalen ... Haha. We hopen snel weer een verslag te sturen. Liefs!
-
27 Juli 2014 - 15:20
Roos:
Ik merk dat ik naar oplossingen zoek zodat ook de creche het beter gaat krijgen. De kinderen die in de creche zitten kunnen zich ook haast weeskinderen noemen als ze zolang alleen zitten. Lijkt me schrijnend dit van dichtbij te zien en horen.
Mooi dat jullie een bijdrage leveren ook al is dat misschien klein. Jullie doen het maar toch! Liefs mama/roos
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley